Meteen als ik arriveer valt me op dat het gras voor de pipowagen bezaaid ligt met walnoten. Ik ben op de Mommenhoeve en het is oogsttijd. Aan al die overvloed zomaar voorbij lopen? Dat lukt bijna niet. Maar rapen komt later wel. Eerst uitpakken en landen.
Verderop, diep in de boomgaard, struint een groepje verzamelaars door het gras, een emmer onder handbereik. Met gekromde ruggen speuren ze in de namiddagzon naar de laatste noten.
Er zijn al veel handen nodig geweest om alles op te rapen. Wat een werk. En dan staat er vóór het huis nóg een walnootreus.
Al die overvloed vraagt om beantwoording. Verzamelen, plukken. Als het blijft liggen wordt het opgenomen in de cyclus van rotting en ontkieming. Ook goed, maar het ecosysteem heeft er tegelijk baat bij als ervan gegeten wordt.
Het is maar één van de mijmeringen die langs zullen waaien tijdens mijn korte verblijf op de Mommenhoeve, een oude boerderij in de buurt van Deventer. Een eiland van rust te midden van uitgestrekte weilanden. Wat ik niet wist maar daar leer is dat ‘hoeve’ een oud begrip is voor ‘grondgebied’, geen ander woord voor boerderij.
Nog zo’n mijmering: op sommige plekken voel je makkelijker de multidimensionaliteit van het leven dan op andere plekken. Hoe natuurlijker een omgeving, hoe makkelijker het gaat. Wat speelt zich nog meer af tussen die kathedrale notenbomen, in andere dimensies? En bij de appel- en perenbomen aan het begin van de boomgaard? Of rond de kleine poel?
Je gaat het je vanzelf afvragen als je hier verblijft. Hier oogsten zintuigen en hart nog zoveel meer dan er van de bomen valt.
Als je zin hebt om er ook eens heen te gaan: de pipowagen is te boeken voor een paar dagen weg in je eentje. Solokamperen in de boomgaard kan ook. Of maak er je persoonlijke stilteretraite van.*
Instagram: @mommenhoeve
* dit is geen gesponsorde post.
