‘Tot bloei komen’, dat willen we in ons leven. Maar hoe vaak staren we ons niet blind op dat doel, dacht ik vandaag toen ik dit verhaal weer tegenkwam:
Er was eens een volk dat iedere lente een groot bloesemfeest organiseerde. Zodra bomen en struiken in bloei stonden, werd iedereen ingeschakeld om zorgvuldig al die kleine tere bloemetjes een voor een van de takken te plukken. Daar werden door de bewoners dan overheerlijke bloesemtaarten van gebakken.
Door alle bloesem op deze manier te consumeren, kregen de gewassen zelf geen gelegenheid om zaden te produceren. Ze konden zich niet meer voortplanten. Langzamerhand stierven in dat land alle bomen en planten uit.
Maar daar maakte het volk zich geen zorgen om. Als het ze wat te kaal werd, trokken ze gewoon naar een nieuwe streek met nieuwe gezonde planten. Daar leefden ze dan weer verder met die van generatie op generatie overgeleverde gewoonte om in de lente alle bloesem van bomen en struiken te halen.
Het heeft jaren en jaren geduurd voordat ze bij toeval ontdekten dat als je de bloesem in de lente gewoon aan de boom laat hangen, je aan het einde van de zomer iets krijgt wat veel lekkerder en voedzamer is. Iets wat wij vandaag de dag fruit noemen.
Marinus Knoope vertelt deze parabel in zijn boek De creatiespiraal, over de natuurlijke fasen van elk creatieproces. Als je handelt naar die fasen kan dat bijdragen aan flow, en ontstaat creatie vanuit gemak, waar je energie van krijgt in plaats van dat het wilskracht en energie kost.
Het bloesemverhaal spreekt meteen al boekdelen: ‘Ga uit de weg, mens!’ Laat de natuur haar goddelijke gang gaan en er zal altijd genoeg zijn voor iedereen.
Maar als je nooit appels hebt gezien – of, vul maar in, een andere creatie die buiten je voorstellingsvermogen ligt – is het moeilijk vertrouwen dat uit zoiets teers als witte en roze bloesem zoiets sappigs en stevigs als een vrucht kan groeien. Dan neem je wat je nu hebt, die bloesem.
We kunnen onszelf dat niet eens kwalijk nemen. Maar gaat daarover niet ontwikkeling? Leren vertrouwen. Minder doen, meer geduld opbrengen. Want na bloeitijd komt vruchttijd! Als je de bloesems laat hangen tenminste…
