Voel je het verlangen een blog te beginnen over je expertise, vakgebied, diensten en ervaringen? Of kortere artikelen te schrijven voor je website, nieuwsbrief, voor Facebook of een (online) vaktijdschrift? Dan zijn er tal van schrijfdrempels die je kunnen tegenhouden. Een ervan is de gedachte wie ben ik nou helemaal? Zo’n gedachte kan een flinke publicatiebelemmering zijn.
Natuurlijk vertelgevoel
Iedereen heeft van nature vertelgevoel. Het zit in ons dna geweven. Al sinds we vuur kunnen maken delen we inzichten en ervaringen, met dat knappend vuurtje in ons midden. In de nomadische gemeenschappen van onze verre voorouders leerden we rondom het vuur van elkaar en deelden we informatie en ervaringen.
Pas relatief kort geleden kreeg vuur nieuwe verschijningsvormen: boeken, (online) magazines, blogs en andere social media. Geschreven woord bood mogelijkheden, nu konden we veel meer soortgenoten bereiken. Het vuur brandde voortaan ook digitaal en bleef dezelfde oerbehoeftes vervullen. Alleen vraagt schrijven andere vaardigheden dan spreken en iets vertellen in een kleine community, face-to-face, geeft een ander gevoel dan schrijven voor een wereldwijde menigte die je niet kunt zien. Dat spreekt voor zich. Door de komst van boeken en internet weten we niet meer wie er allemaal bij ons kampvuur zit, we kunnen onze lezers niet meer in de ogen kijken. Dat doet een appèl op ons gevoel van veiligheid. Logisch dus dat publiceren kwetsbaar voelt.
Bovendien, waar we van nature moeiteloos ideeën, inzichten, ervaringen delen in een kleine setting, rond dat kampvuur, wordt het een ander verhaal dezelfde informatie op te schrijven. Ineens is het moeilijk woorden te vinden, wordt de toon zomaar formeel, krijg je stroef toegang tot je natuurlijke vertelgevoel, en vraag je je af ‘wie ben ik nou helemaal?’.
Schrijfdrempels
In de gesprekken die ik met anderen over schrijven voer, over blogs, socialmediaposts, artikelen en boeken, komen regelmatig beperkende overtuigingen ter sprake. Schrijfdrempels. Wat me na jaren is opgevallen: ze zijn zelden uniek in hun soort. Laatst vertelde iemand over zijn boekplan. Hij had zin om een boek te schrijven over zijn expertise. Tegelijk was er een diepgevoeld besef van nederigheid. Het ging allesbehalve om hem persoonlijk, om roem, aandacht en hoge verkoopaantallen. Dus was het wel zo nodig dat boek te schrijven? Twijfel.
Die nederige houding zou goed passen in een nomadisch gezelschap, vermoed ik. De gevoelde inspiratie om ervaringen en inzichten te delen kan, eenmaal vorm gekregen, bijdragen aan het welzijn van de groep. Ik = wij, het groepsbelang is het belang van het individu en egomotieven spelen er nauwelijks.
Maar deze man had meer twijfels:
Ben ik wel de juiste persoon om iets over dit onderwerp te zeggen?
Wie ben ik nou helemaal?
Ben ik er klaar genoeg voor? Is er niet eerst dit of dat nodig, moet ik nog iets bewijzen?
Zijn dit twijfels typisch voor een individualistische cultuur? En zouden deze schrijfdrempels ook bestaan in een nomadische gemeenschap?
Wanneer je schrijft vanuit de intentie bij te dragen aan de gemeenschap, en zonder verwachtingen te hebben over wat het oplevert, dan gaat schrijven ver voorbij egomotieven. Voorbij het willen ontvangen van applaus en bevestiging. Dan draagt het altijd bij aan de ontwikkeling en het welzijn van iets groters.
Maya Angelou had minder woorden nodig om hetzelfde te zeggen:
‘A bird doesn’t sing because it has an answer, it sings because it has a song’
En is er ooit een vogel geweest die twijfelde over het nut en bestaansrecht van zijn lied?
Kun je aanmoediging gebruiken bij het schrijven, kom dan naar deze 3 bijeenkomsten speciaal voor ondernemers en bedrijven met een holistische bedrijfsvisie. Schrijf je lied!
